آهنگسازی در موسیقی راک و متال - قسمت سوم

در هر گروهی یک نفر به عنوان "فرانتمن[۱]"شناخته می شود. نزدیکترین معادل آن در فارسی "سرپرست گروه" است. "فرانتمن" (و یا گاهی"فرانت ومن[۲]") به عضو اصلی گروه اطلاق می شود که نقش اصلی را در شکل گیری آهنگها دارد و در مصاحبه ها و گفتگو ها "سخنگو"ی گروه نیز هست. به دلیل اینکه معمولا در گروه "خواننده" از بقیه بیشتر دیده می شود در بیشتر موارد او این نقش را دارد. ولی گاهی این وظیفه به عهده یکی دیگر از اعضای گروه (به غیر از خواننده) و یا به عهده دو نفر از اعضای گروه می باشد. در نوعی دیگر از گروهها جایگاه فرانتمن بین اعضا پخش است و تقریبا همه اعضا به یک اندازه در شیوه اداره گروه تصمیم گیرنده هستند .

از روشهای مورد استفاده برای آهنگسازی این است که سرپرست گروه آهنگ را بنویسد و سپس آن را برای اعضای گروه آورده و با هم آن را کامل یا تنظیم کنند. این به معنی ریاست کردن یا خودخواه بودن سرپرست گروه نیست و تنها شیوه رایجی است که گروهها برای نوشتن آهنگهایشان به نتیجه می رسند. هر چند گاه همین تبادل نظرها و کشمکش های حین ساخت اثر بغرنج شده و موجب اختلاف بین اعضا و گاهی جدا شدنشان از گروه می شود ولی به طور کلی روش متداولی برای گروههای راک است. همفکر بودن و نزدیکی سلیقه های نفرات گروه آهنگسازی را برای آنها راحتتر می کند ولی در عین حال بسیارند گروههایی که سلیقه موسیقایی اعضای آن خیلی متفاوت است ولی در آهنگسازی به شکل گروهی موفق هستند. برای گروههایی که تمایل به یافتن سبکی نو و تجربیات خاص دارند تفاوت ذهنیت موسیقایی اعضا می تواند مفید نیز باشد البته به شرطی که روحیه کار گروهی داشته باشند و کار کردن با موزیسینهایی با ذهنیت متفاوت برای آنها قابل هضم باشد. به عنوان مثال می توان به گروههای "سیمفونیک متال[۳]" اشاره کرد که در برخی اوقات خواننده کلاسیک دارند و یا گروههای "نو متال[۴]" یا "رپ متال[۵]" که "رپر[۶]" یا "دی جی[۷]" دارند

گروههایی نیز وجود دارند که در واقع "پروژه تک نفره" هستند و بنیان گزار گروه تمامی سازها را شخصا اجرا می کند و یا فقط برای اجرای قطعات از پیش تعیین شده از نوازنده یا خواننده های دیگر بهره می برد. معمولا این روش آهنگسازی سریعتر نتیجه می دهد چون هماهنگ کردن نفرات گروه کاری مشکل و زمان گیر است ، ولی نکته منفی آن نبود "همفکری کردن" در حین آهنگسازی است

طرفداران یک گروه چهره متحدی از اعضای آن می بینند و نام "گروه" را (و نه سرپرست) را بیشتر به خاطر می سپارند ولی در واقع حجم بیشتری از آهنگسازی توسط شخص سرپرست انجام می شود. دلیل اینکه یک گروه حتی با تغییر بعضی از اعضا همچنان سبک پیشین خود را ادامه می دهد به خاطر همین دیدگاه سرپرست است. باقی نفرات در گروه عمدتا پیرو دیدگاه سرپرست هستند ولی با این وجود شخصیت آثار یک گروه پس از تاثیری که همه اعضا بروی آن می گذارند شکل می گیرد. به عنوان مثال ممکن است نوازنده درامز در مراحل آهنگسازی نقش خاصی نداشته باشد ولی هنگام اجرای قطعات محول شده به او از شگردهای نوازندگی خاص خود استفاده کند به طوری که بر کل موسیقی تاثیر بگزارد و باعث محبوب شدن قطعات پیش طرفدارهای آن سبک شود. در برخی موارد سرپرست فعالیت های موسیقایی شخصی خود را جداگانه از پروژه های گروه به شکل "سولو آلبوم[۸]" ، "سولو پراجکت [۹]" و یا "ساید پراجکت[۱۰]" نیز ادامه می دهد که معمولا در این گونه آثار فقدان تاثیری که بقیه اعضای گروه بر ایده های فرانتمن دارند واضح است

حتی اگر همه زحمات تولید موسیقی را یک یا دو نفر کشیده باشند باز هم اینکه آهنگها به نام گروه (و نه شخص) به مخاطب ارائه شود یک نکته مثبت است به این دلیل که آسانتر در ذهن ثبت شده و در تبلیغات و فروش آثار کمک می کند. به همین دلیل برخی موزیسینها به جای به کار بردن نام خود از لقب یا "استیج نیم[۱۱]" خود استفاده می کنند. مانند "جان فایو[۱۲]" بجای "جان ویلیام لاوری[۱۳]" یا "کید راک[۱۴]" بجای "رابرت جیمز ریچی[۱۵]". روش دیگر بکار بردن کلمه ای از نام فرانتمن در اسم گروه است. مانند "گانزن روزز[۱۶]" یا "کریدل آو فیلت[۱۷]".

هرچند معمولا ایده اولیه یک اثر توسط یک نفر بوجود می آید ولی همفکری و نظر خواهی در ارتباط با آهنگ به آهنگساز دید بهتر و واقع بینانه تری می دهد. گاهی اوقات غرق شدن در موسیقی و جزئیات آن آهنگساز را از تشخیص ضعفها و اشتباهاتش عاجز می کند ، به همین دلیل نظرخواهی از کسی که در ساخت اثر نقشی نداشته و آن را در هنگام تنظیم نشنیده چشم خالق آن اثر را نسبت به نکات منفی و مثبت کار باز می کند. برای اینکه برداشت شنونده را از کارتان بدانید تا آنرا بهتر تنظیم کنید تنها به سراغ متخصصین موسیقی نروید ، البته با نظرخواهی از یک موزیسین نظر "کارشناسی" او را دریافت می کنید ولی مخاطب شما طیف وسیعی از طرفداران آن سبک را در بر می گیرد که اکثرشان متخصص موسیقی نیستند. گاهی نظری که از یک شنونده غیر حرفه ای دریافت می کنید به دلیل آشنا نبودنش به قوائد موسیقی ساده تر و قابل درک تر است و شما را در اصلاح کارتان کمک می کند

از روشهای دیگری که به شما طی آهنگسازی کمک می کند "وقفه دادن" بین کار است. بی شک به مدت زیاد گوش کردن به یک قطعه باعث می شود گوش شما به آن عادت کرده و در صورت وجود هرگونه اشتباه آن را متوجه نشوید. هنگامی که نمی توانید در مورد قسمتی از آهنگتان تصمیم بگیرید و راه حلهایی که به ذهنتان می رسد کارگر نیست به جای شماتت به خرج دادن در تنظیم آن را برای مدتی رها کنید. برای مدتی به کارتان گوش نکرده و یا کلا به کاری دیگر مشغول شوید. مطمئن باشید وقتی آن قطعه از ذهن شما خارج شود و دوباره سر کار برگردید هم بهتر تصمیم خواهید گرفت و هم ایده ها راحتتر به ذهن شما خطور می کنند

همینطور اگر به تنظیم آهنگتان مشغول هستید و سعی بر انتخاب صحیح صداهای موجود در کارتان دارید فراموش نکنید که حتما کارتان را با سیستم های صوتی متفاوت هم گوش کنید. داشتن "اسپیکر[۱۸]" ، "مانیتور[۱۹]" یا "هدفون مانیتوری که دارای وسعت صدای کافی باشد واجب است ولی ممکن است گوش کردن به کارتان با سیستم های پخش متفاوت نظر شما را نسبت به تنظیمی که انجام داده اید به کل عوض کند. مثلا حتی اگر معمولا با مانیتوری حرفه ای کار می کنید لازم است کارتان را با باندهای کوچک کامپیوتر ، لپ تاپ ، هدفون های غیر حرفه ای و همینطور با ولوم (بلندی صدا) بالا و پایین نیز گوش کنید. در واقع محدودیت وسعت صدایی که سیستم های غیر حرفه ای دارند و یا بالاتر از حد نورمال بودن بعضی فرکانس ها در آنها باعث می شود بعضی عناصر موسیقیتان را بهتر بشنوید و در صورت لزوم آن را اصلاح کنید